Verdraagzaamheid

Dit derde deel gaat over verdraagzaamheid. In het deel over mededogen heb ik beschreven hoe mededogen een diep gevoeld begrip is, ontstaan uit een helder en waarachtig inzicht in je eigen processen die uiteindelijk universeel blijken te zijn. Als dit mededogen volkomen is dan kan het niet anders dan dat verdraagzaamheid hiervan weer het gevolg is.

De innerlijke processen die ten grondslag liggen aan veel gedragingen, overtuigingen en patronen komen aan de oppervlakte door waarachtig zelfonderzoek. Wanneer ze volledig gezien worden, begrepen zijn, dan is een volgende stap het te “laten”. Dit is eigenlijk geen echte stap. Laten kun je niet doen. Het is dan meer een aanwezig kunnen zijn bij wat er is, wat dat ook is. Je verdraagt als het ware dat wat er is.

Dit blijkt lastiger dan je denkt. Het staat hier heel logisch maar we zijn zo gewend te “doen”. We gaan met ons brein meteen aan de slag als er iets oncomfortabels gebeurt. Als we ongelukkig, boos, gefrustreerd of verdrietig zijn dan gaan we aan de slag om dit weg te poetsen. Het zit in ons systeem. Wat we dan doen dat kan van alles zijn. Bijzonder want wanneer we blij zijn, lachen uit vrolijkheid dan genieten we hiervan. Daar kunnen we helemaal in op gaan. En dat terwijl het vaak dezelfde energetische beweging is, alleen dan de tegenovergestelde emotie van verdriet. Voel maar even voor jezelf in je herinnering wat er in je lichaam gebeurt bij schaterlachen en bij hartverscheurend huilen. Het is in de basis dezelfde beweging. 

In de dualiteit hebben we ervaring van verdriet nodig om te beseffen dat we gelukkig zijn als we dat zijn. Daarmee zijn beide gevoelens even waardevol. Door hier steeds weer een zelfonderzoekje aan te wagen zal je deze conclusie bij elke emotie of omstandigheid kunnen trekken. Dat noemen we ook wel de paradox van het bestaan. Waarom dan nog langer vechten tegen ongewenste emoties. Naar mate dit steeds meer helder wordt in je bewustzijn zal je alle actie steeds meer gaan “laten”. Je verdraagt.

Als dit naar jezelf toe volkomen is dan zal verdraagzaamheid zich steeds verder uitbreiden naar gedrag en patronen van anderen omdat je gaat herkennen dat die in de kern niet afwijken van je eigen gedragingen en patronen. De onderliggende oorzaak is bij iedereen hetzelfde, de angst voor afwijzing.

Ook omstandigheden buiten jezelf die zich in jouw leven aandienen zal je gemakkelijker verdragen. Je ziet namelijk direct welk patroon er opstart als je er weer in kruipt.

Zeker in deze tijd van collectieve onzekerheid is het goed om stil te staan en ruimte te maken voor wat zichtbaar wil worden. We zitten boven op elkaar thuis, allemaal met dezelfde angsten en onzekerheden maar wel elk met onze unieke manier van het uiten daarvan. Aanwezig zijn in het Nu, alleen maar in het Nu en ervaren hoe het Nu is, wat het ook is maakt dat mededogen en verdraagzaamheid steeds vanzelfsprekender worden. Kijk naar de natuur tijdens een wandeling. Een zwaan verdraagt haar eigen roerloos zijn tijdens het broeden, en ze laat het…