Leegte, nietsheid, een collectieve ervaring
Nietsheid, leegte, ik hoor er steeds meer mensen over. Ook ik zelf ervaar de laatste twee weken nadrukkelijker een leegte. Nu is er ook veel verdwenen uit mijn leven waar ik de leegte aan zou kunnen toeschrijven. Maar meteen ook merk ik op dat het een collectieve leegte is. Het hangt in de lucht. Het is niet persoonlijk maar van ons allemaal.
Begrijpelijk ook nu de hele wereld in meer of mindere mate op standje “lock-down” staat. Veel minder beweging, geen afleidingen in de vorm van uitgaan, terrasje pikken, mensen zien, shoppen, museum bekijken enzovoort. Bovendien werken we massaal thuis, vergaderen we online en zijn zo ook fysiek niet in elkaars energie. En dan is het vooruitzicht wat ons wordt voorgehouden ook niet om over naar huis te schrijven.
Onze geest, zo gewend aan drukte, prestatie, doelen en contact, ons lichaam gewend aan bewegen, sport en samenkomen kunnen een korte periode van nietsheid en leegte wel aan mits er perspectief is. Maar nu dat er maar niet lijkt te zijn, zijn we zoekend naar hoe ons te verhouden tot dit stillere, rustigere bestaan. Een rust en ruimte waar we zo naar verlangden toen we nog druk waren. Toen we nog van alles najaagden en we niet door hadden dat we bijna bezweken onder de druk van werk en maatschappij, en van de schijnwerkelijkheid op social media. Een bijna gedwongen leegte waarin niets meer is zoals het was.
Tegelijk is ook de Lente begonnen. De dagen worden alweer langer en de energie beweegt meer naar actie. Dan is de leegte van deze tijd nog nadrukkelijker voelbaar, net zoals de frustratie en onzekerheid die veel mensen hierover ervaren. De angst voor het behoud van je bedrijf of baan, de druk van thuisonderwijs en de energie van bij elkaar op de lip zitten.
We zoeken opnieuw naar balans, we onderzoeken onze verlangens, we kijken terug, soms met weemoed en soms met pijn, en we kijken vooruit zonder te weten wat daar is. Iedereen wordt op één of andere manier teruggeworpen op zichzelf en de eigen creativiteit. Alles komt onder een vergrootglas want er is geen ontkomen aan, aan niets wat zich voordoet in jouw leven. Je geest draait overuren om hier weer van alles van te vinden. Onderwerpen genoeg om eindeloos over te discussiëren. Een bezigheid waar je overigens niets aan hebt. In een discussie probeer je nader tot elkaar te komen in wat je beiden vindt van iets. Het ego wil gelijk hebben, en dat wil elk ego, dus narigheid ligt op de loer. Bovendien houdt een menig over iets ook de ruimte beperkt om vanuit meer perspectieven naar iets te kijken waardoor je kan ontdekken dat er veel meer waarheden zijn. Sterker nog je zou kunnen ontdekken dat er alleen maar waarheid bestaat, dat alles altijd klopt. En dan houdt het snel op met “er iets van vinden”.
Maar hoe dan “alles klopt?” Dit is een vraag die om een naar binnen keren vraagt. Om een stoppen met alles en een kijken naar wat er is in dit moment.
Wanneer je in de leegte die er is vrede kunt vinden, dan kan je zijn met wat er is. Je zou ook kunnen zeggen tévreden. Kijk naar een kat. Hoe tevreden ligt een kat te knorren op de vensterbank, hoe eindeloos kan hij zichzelf poetsen of uitrekken. Tijdloos staart hij naar buiten, geen benul van tijd, van een doel. Hij heeft niets nodig en is blij met iedere aai die hij krijgt. En het leven, dat doet zichzelf.
De mens wil de leegte vullen, zoekt vervulling en is geconditioneerd om daar verwachtingen en voorwaarden op te plakken. Als je dit doorziet en je zoekt met regelmaat een moment voor jezelf, een moment waarin je de leegte, de nietsheid volledig toelaat, dan kan er een ervaring van bliss ontstaan. Adembenemend is mijn ervaring. Als ik het zou moeten benoemen dat zou ik kunnen zeggen “overgave aan niets, volledig ofwel vol-ledig”. Zo blanco, zo leeg dat ik volledig vervuld raak van bliss waaraan ik mij helemaal kan overgeven. Een ervaren van één Zijn, van niets zijn en alles zijn. In deze lege ruimte valt alles weg, lost alles op. En tegelijk maakt dit ruimte voor alles, niets uitsluitend. Je zou het totale openheid kunnen noemen.
Zo krijgt leegte en nietsheid een totaal andere betekenis. In elk mens is een oerverlangen aanwezig naar deze leegte, naar de nietsheid van het egoloze en onpersoonlijke Zelf. Je bent zo geboren alleen wist je dit niet. Er was nog geen identificatie, nog geen idee, nog geen ego. Alleen maar een eindeloos Zijn, tevreden en slechts reagerend op impulsen. Net zoals de kat.
Je herkent deze leegte op een diep niveau omdat je dit in wezen bent.
Het leven ontvouwt zich vanuit deze leegte in elk moment opnieuw. In dit allesomvattende Nu aanwezig zijn en meebewegen op de impulsen die ontstaan, of niet, is moeiteloos leven zonder daar nog maar iets van te vinden. En wanneer we ervaren dat we ergens iets van vinden is dit functioneel in ons leven als mens tussen medemensen. Het bewustzijn over dit alles maakt dat er geen identificatie meer plaatsvindt, er niets meer “vast” komt te staan waardoor het leven in alle openheid geleefd kan worden. Dan is er vrede in je hart, dan straal je vrede uit je hart en word je een magneet voor vrede.