Leven op een slakkengangetje

Het is herfst. Je voelt ongetwijfeld al dat de energie veel meer naar binnen gaat. We krijgen weer meer de behoefte om te cocoonen. De dagen zijn beduidend korter aan het worden en dan geeft ons bioritme aan dat we willen rusten.

De zomer en nazomer zijn vitale naar buiten gerichte seizoenen. Dan sta je als het ware helemaal aan om doelgericht te doen wat je wilt of hebt te doen. De zon schijnt en voorziet ons van verwarmende vuurenergie.

Als de herfst in volle gang is dan vertraagt alles wat meer. Er is minder zonlicht en van nature slapen we dan langer. Op een mooie herfstdag willen we naar het bos vanuit een innerlijk verlangen naar de ruimte en sereniteit van het bos in herfstkleuren. De sapstromen van de bomen zijn zoetjesaan stilgevallen, de bladeren kleuren en vallen af. De energie is verstillend en vertragend.

• In onze maatschappij gaan we echter gewoon door met ons hoge tempo. We komen maar moeilijk tot stilstand.
• Hoe vaak kruip jij onder een dekentje op de bank bij koud en nat weer?
• Hoe vaak lig jij voor tienen al in je bed op een doordeweekse avond?
• Hoe vaak stop jij eens even met alles en laat alle afleidingen voor wat ze zijn?

Als we dan al “lege tijd” hebben dan vullen we die in met allerlei beeldschermafleidingen vol van blauw licht wat je wakker maakt. En wanneer je dan eindelijk je hoofd op je kussen legt dan begint het malen of piekeren.

Wat er gebeurt, als je geen echte pauze inlast? Dan ga je te lang door op je reserve-energie en brand je op. Je moet dan steeds maar weer opnieuw het vuurtje opstoken vanbinnen terwijl het brandhout eigenlijk al op is. Iedereen snapt dat dat niet lang goed kan gaan.Je weerstand wordt minder omdat je immuunsysteem het niet bij kan benen. Je hebt sneller een verkoudheid te pakken en voor hoofdpijngevoelige mensen ligt een migraine aanvalletje op de loer, je darmen werken niet optimaal waardoor je hele systeem tekorten gaat opbouwen. Daarom krijgen veel mensen ergens in de herfst of winter wel een keer een griepje te verwerken. Eigenlijk zegt je lichaam dan “stop en pauzeer eens even”.

Luister naar de subtiele boodschappen van je innerlijk

Het is nodig dat we weer leren luisteren naar ons lichaam, naar ons gevoel, naar ons zelf. De taal van ons innerlijk is subtiel. Het vraagt stilte om te kunnen horen wat het je vertelt. Het is mijn directe ervaring dat wanneer ik pieker over een probleem er geen oplossing komt. Wanneer ik mezelf vraag om een oplossing en ik kan het daarna laten, dan komt het antwoord vaak vanzelf in me op wanneer er even helemaal niets is. Krampachtig druk blijven doen is voor mij dus geen optie meer.

Voor mij mag het leven op een slakkengangetje gaan. Dan is er tijd en ruimte om te kijken, om te ademen, om te ervaren.

Inspiratie tijdens het wandelen

Tijdens het wandelen met Bo is het als vanzelf al stil in mij. Het overkomt me regelmatig dat ik dan ineens heldere inspiratie heb wat uitgesproken wil worden. Tegenwoordig neem ik dat dan op in een video. Deze deel ik graag met je in deze inspiratiemails. Deze keer een video die aansluit bij deze mail. Op Youtube postte ik het volgende:

Pauzeer en haal adem

Herken je de momenten dat je even helemaal in de stress schiet? Je moet iets doen of er word je iets gevraagd, je wordt gekwetst of niet gezien. Dan gaat er een ladenkastje open met jouw gedragspatronen van waaruit je reageert met een overlevingsstrategie. Hier kun je erg last van hebben. Wat kan je hieraan doen, of juist laten om hier veel minder last van te hebben?

Ik nam er een video over op. Je kunt hem hieronder kijken.