Als een schildpad
Hoe verrast ben ik als ik al snorkelend tussen Gili T en Gili Menno een enorme schildpad tegenkom. Ik ben nog maar 25 meter het water in gezwommen. Op haar gemakje grazend, onverstoorbaar laat zij me toe om haar schoonheid te bewonderen. Elke drie minuten onderneemt ze langzaam haar weg naar boven voor een hapje lucht. Haar prachtige grote ogen kijken me aan als ze weer een duik neemt naar het groene zeegras. Indrukwekkende slagen maakt ze met haar ledematen.
Ze voelt zich veilig, trekt zich niet terug in haar schild. Ze is prachtig getekend, scherpe lijnen om de vlekken op haar hoofd, haar schild symmetrisch vormgegeven. Hoe oud zou ze zijn? Haar soort leeft al 180 biljoen jaar op aarde, bestand tegen alle veranderingen. Ze beweegt langzaam, alleen als zij dat wil. De stroom van het water brengt haar verderop, zonder weerstand. Ze heeft alle tijd van de wereld. Haar eieren heeft ze in vertrouwen achtergelaten op het strand, keurig ingegraven. In vertrouwen loslaten en de zon de gelegenheid gevend ze uit te broeden.
In de Indiaanse leringen is de schildpad het oudste symbool voor moeder Aarde. Zij vraagt ons de aarde te eren en aandacht te hebben voor geven en nemen. Haar schild beschermd haar tegen pijn en gevaar en we kunnen leren van haar gewoontes. Rustig terugtrekken naar binnen bij pijn of gevaar. De stroom van het water voert haar vanzelf weer naar een veilige omgeving. Zijn in haar binnenste geneest zij als vanzelf weer van haar pijn.
Ze vertrouwt er op dat de aarde haar altijd voeden zal. Ze staat symbool voor eeuwig leven, wijsheid, kracht, betrouwbaarheid, vastberadenheid, welwillendheid, vrijgevigheid, goedheid en geduld. Dit straalt ze uit met haar stevige nek, enorme schild, haar sierlijke bewegingen. Terwijl ik rustig bij haar drijf laat ik me meenemen door de stroom van het water en reis een stukje met haar mee. In stille verwondering, geen besef van tijd en ruimte.