Wie help je eigenlijk als je helpt?

In de afgelopen maanden hebben we een aantal video’s opgenomen hier in Spanje. Vanmorgen keek ik naar deel 4, de laatste uit een serie. Deze gaat over het “hulpverlenerssyndroom”. Wat is helpen werkelijk. Wanneer neem je over en wanneer kun je het laten bij degene van wie het is. Dat laatste is behoorlijk lastig want we hebben voorgedaan gekregen hoe we altijd voor de ander moeten zorgen, troosten en opvangen.

Hierover bestaan nogal wat taboes ook. Ik ben in het verleden, maar ook nu heel actueel in situaties terecht gekomen waarin de diepe wens in een ander leeft om niet hier op deze aarde te willen zijn. De wens om op wat voor een manier dan ook uit dit leven te stappen. Hoe ga je hiermee om?
Welke normen en waarden hanteer je dan om het met deze wens eens te zijn of niet?
Met er mee eens zijn bedoel ik meer dat je in staat bent mededogen te voelen en een diep begrip te hebben voor de donkere en uitzichtloze situatie waarin mensen kunnen verkeren.

Echter wanneer is iemand met deze wens zo helder en bewust dat dit een waarachtige wens is, of wanneer zijn er wanen, psychose-achtige verschijnselen, dissociaties van de werkelijkheid die maken dat het leven niet te doen is. Hoe kan je dit toetsen, hoe kan je dit helpen ombuigen. Wat is er voorhanden om dit soort gevoelens lichter te maken. En vooral ook binnen welke tijd.

Ik heb mensen gekend bij wie dit heel duidelijk was, bij wie de kwaliteit van leven zodanig was dat ik me voor kon stellen dat het leven alleen nog maar duisternis was. Toch zijn daar ook weer lichtpuntjes in levens verschenen die weer richting gaven. Jij kunt al een lichtpuntje zijn als je er voor iemand bent en het gesprek open houdt, dat je luistert met je hart wat de ander je vertelt. Dat je ruimte maakt voor de duisternis zonder deze meteen weg te willen poetsen.

En tegelijk is het volkomen te begrijpen als er ook een “willen helpen” opstart. Wat betekent ethiek in deze? Het is de menselijke natuur om voor het leven te gaan, en niet voor het afglijden in de dood. Het is ook je natuur om er voor die ander te willen zijn. In ondersteuning en vanuit onvoorwaardelijkheid ruimte te maken, present zijn is dan zo waardevol.

Ik kan niet anders dan er vanuit de openheid “niets van te vinden” om de ander te laten voelen dat ik er ben. Eerlijk delen hoe ik we ons erbij voelen en in verbinding blijven. Meer kan ik niet doen.